Η ...Αγκαλιά του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού...
Στις 4.2.2007 λάβαμε το ακόλουθο μήνυμα από την Α.Σ.
"Θα ήθελα να στείλω κι εγώ το μήνυμά μου. Είμαι ανύπαντρη μητέρα, μέλος του συλλόγου.
Η επαφή μου με το σύλλογο έγινε κάπως περίεργα! Πριν ενάμιση χρόνο όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν έγκυος, η σχέση που είχα δεν πήγαινε και πολύ καλά. Ο σύντροφός μου τότε, ήταν απόλυτος στο να μην κρατήσω αυτό το παιδί, σε σημείο που να μου κάνει έντονο ψυχολογικό πόλεμο και να μου δημιουργήσει ενοχές: "για ένα παιδί που θα έφερνα μόνη μου και θα του στερούσα τον πατέρα". Θα δημιουργούσα, έλεγε ένα κοινωνικό δράμα. Εκείνος δεν το ήθελε με τίποτα, όπως δεν ήθελε να έχει καμία σχέση και μαζί μου (μετά από 3 χρόνια!!) Εγώ όμως ήθελα πολύ αυτό το παιδί, δεν μου περνούσε καθόλου από το νου να κάνω έκτρωση, αλλά παρ' όλα αυτά είχα επηρεαστεί από τα λόγια του και φοβόμουν για το μέλλον.
Στον 5ο μήνα της κύησης, με την εξέταση της αμνιοπαρακέντησης που έδειξε κάτι, έπρεπε να κάνουμε και οι δύο μια εξέταση για το καλό του παιδιού. Φυσικά εκείνος είχε εξαφανιστεί. Έκανα εγώ την εξέταση, αλλά μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα είχα φοβερό άγχος, κι ένιωθα τύψεις. Πίστευα ότι ίσως τελικά ο Δ--- να είχε δίκιο, να φέρθηκα εγωιστικά που κράτησα το παιδί μόνη μου. Εκείνες τις ημέρες σε μια εκδρομή που πήγα με την καλύτερη μου φίλη, στη Ναύπακτο για να ξεφύγω λίγο από το άγχος, επισκεφθήκαμε ένα μοναστήρι. Ήταν η ημέρα που θα έπαιρνα τα αποτελέσματα της εξέτασης του παιδιού. Σ' ένα χώρο μέσα στην εκκλησία βλέπω το περιοδικό του Συλλόγου και διαβάζω τρεις ιστορίες παρόμοιες με τις δικές μου. Τα έχασα. Το θεώρησα σαν σημάδι από το Θεό. Μπορεί να ακούγεται λίγο μελό, αλλά ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, σαν κάποιος να μου έλεγε ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Την ίδια μέρα πήρα και τ' αποτελέσματα της εξέτασης: Το παιδί ήταν μια χαρά.
Από τότε αποφάσισα να μην έχω άλλες αμφιβολίες για την απόφαση μου, και πραγματικά πήγαν όλα πολύ καλά. Μεγαλώνω μόνη μου, με τη βοήθεια της οικογένειας μου και των πολύ καλών φίλων μου, ένα υγιέστατο αγοράκι. Μας έχει αλλάξει τη ζωή όλων μας. Δεν περίμενα ότι θα μας κάνει όλους τόσο ευτυχισμένους. Ο Σύλλογος με βοήθησε και με βοηθάει πάντα και τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς. Πιστεύω ότι όταν η ζωή σου δίνει ένα δώρο, πρέπει να το παίρνεις με αγάπη, να το σέβεσαι και να το χαίρεσαι. Η ζωή προχωράει, με ή χωρίς εμάς. Σίγουρα αυτός που την αρνείται και της κλείνει την πόρτα είναι ο χαμένος του παιχνιδιού".
πηγή:
www.unborn.gr
